نویسندگان با اشاره به تهدید‌های پیشین باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا، برای وتوی این طرح نوشتند: "اما با حمایت هر دو حزب [دموکرات و جمهوری‌خواه] از این طرح، دولت نیز دنده عوض کرده و شروع به مذاکره با کنگره کرد. قانون بازبینی توافق هسته‌ای ایران اوباما را ملزم می‌کند که توافق نهایی را به کنگره ارائه کند. کنگره می‌تواند یک قطعنامه در تأیید و یا رد این توافق صادر کرده و بدین ترتیب اوباما را برای همیشه از لغو تحریم‌هایی که توسط کنگره وضع شده‌اند، برحذر دارد."
در ادامه این سرمقاله به این امر اشاره شده است که اگرچه این قانون در صورت تصویب به کنگره اجازه خواهد داد که درباره توافق هسته‌ای رأی‌گیری "آره" یا "نه" انجام دهد اما کاخ سفید می‌داند که در صورت بروز چنین رویدادی می‌تواند آن رأی‌گیری را وتو کند و تعداد نمایندگانی که به بی‌اثرسازی این وتو رأی خواند داد به اندازه‌ای نیست که مثمر ثمر باشد. به همین دلیل کاخ سفید با بی‌میلی اعلام کرده که با تصویب این طرح مخالفتی نخواهد کرد.
"اما اغلب نادیده انگاشته می‌شود حتی در غیاب این قانون کنگره در نهایت باید درباره لغو همیشگی تحریم‌هایی که اعمال کرده رأی‌گیری نماید. همچنین در صورتی که توافق نهایی مطابق میلش نبود، گزینه تصویب قانونی برای منع اوباما از لغو تحریم‌های کنونی را در اختیار خواهد داشت."
"حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران، روز چهارشنبه اعلام کرد که "ما با سنا یا مجلس نمایندگان آمریکا مذاکره نمی‌کنیم." اما در صورتی که این قانون نشان دهد کنگره مصمم به خرابکاری در توافق است، برخی دیگر در رهبری ایران با توافق مخالفت خواهند کرد. ما هنوز هم بر این اعتقادیم که کنگره باید تا زمان اتمام مذاکرات از هر گونه قانونگذاری اجتناب ورزد."
